Red een kind!?

Normaal gesproken bekijk ik de zaken in deze column altijd via mijn juridisch oog. Dit keer schrijf ik als verontrust burger.

Een aantal weken geleden werd er in de media aandacht besteed aan een maatschappelijk werkster die een jongetje uit zijn gezin had gehaald. De vrouw had hier vooraf al melding van gemaakt bij de politie. Zij haalde het jongetje uit het gezin omdat zij grote zorgen had over het welzijn van dit kind.

Advies- en Meldpunt Kindermishandeling

De vrouw werkte in het gezin en zag dat moeder niet in staat was om voor haar zoontje te zorgen. De vrouw deed meldingen bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK), maar er gebeurde niets. Aangezien de situatie steeds verder verslechterde besloot de vrouw zich over het kind te ontfermen. Op dat moment kwam Jeugdzorg onmiddellijk in actie en werd het jongetje op last van de rechter (tijdelijk) uit huis geplaatst.

Is het goed wat deze maatschappelijk werkster heeft gedaan? Ik vind van wel. En als jurist is er dan meteen een stemmetje dat zegt: ‘Maar deze mevrouw is wel op de stoel van de rechter gaan zitten’. En toch negeer ik dat stemmetje in dit geval. In Nederland zijn duizenden kinderen waarvoor dagelijks niet goed wordt gezorgd waardoor hun geestelijke en lichamelijke gezondheid in gevaar komt.

Mensen die dagelijks in gezinnen werken waarvan de gezondheid van de kinderen ernstig in gevaar komt, zoals deze maatschappelijk werkster, ervaren als geen ander hoe moeilijk het is om door te dringen bij de Raden van Kinderbescherming en bureau’s Jeugdzorg.

Het treurige in dit verhaal is dat op het moment dat zo’n jongetje bij zijn moeder wordt weggehaald door de maatschappelijk werkster linea recta wordt ingegrepen, terwijl dit natuurlijk al veel eerder had moeten gebeuren.

Noodkreet richting politiek en instanties voor jeugdzorg

Ik vind het te makkelijk om met de beschuldigende vinger naar het AMK, de Raad voor de Kinderbescherming en Bureau Jeugdzorg, instanties die veelal overbelast zijn, te wijzen. Ik beschouw het optreden van deze maatschappelijk werkster dan ook als een noodkreet naar de politiek (meer geld voor Jeugdzorg), maar ook naar de instanties voor Jeugdzorg (betere en efficiëntere organisatie).

Het moet toch in de toekomst niet zo zijn dat een kind alleen uit zijn benarde thuissituatie kan worden gered door heldhaftige maatschappelijk werksters?