Huren van woonruimte: Veelgestelde vragen
Dat is woonruimte waarvan de huurprijs vrij (‘geliberaliseerd') is, en niet onderworpen is aan een door de overheid opgelegd puntensysteem. Anders gezegd: geliberaliseerde woonruimte is woonruimte in het duurdere segment (maandhuur hoger dan 647,53 euro) Woonruimte met een lagere huurprijs die wél onder het puntensysteem valt, wordt ook wel ‘niet-geliberaliseerde' woonruimte genoemd.
Bij woonruimte voor permanente bewoning heeft de verhuurder een opzegtermijn van drie maanden plus een maand voor ieder jaar dat de huurder de woonruimte bewoond heeft. Maar de maximale opzegtermijn voor de verhuurder is zes maanden.
De huurder hoeft alleen te vertrekken als hij met de opzegging heeft ingestemd. Zo niet, dan is het altijd de rechter die bepaalt of aan het contract een eind moet komen. De opzegtermijn voor de huurder is één maand.
Als het om woonruimte voor korte duur (niet-permanente bewoning) gaat hoeft de verhuurder geen reden op te geven. Dat geldt ook bij hospita-kamerhuur gedurende de eerste negen maanden. Maar als het gaat om permanente bewoning zijn de redenen voor opzegging beperkt.
Enkele voorbeelden (niet uitputtend): slecht huurderschap, dringend eigen gebruik, opzegging omdat de verhuurder de woonruimte tijdelijk heeft verhuurd en hij er daarna (weer) zelf in wil gaan wonen, onterecht niet willen meewerken aan een dringend noodzakelijke renovatie.
Tegenover uw (onder)verhuurder hebt u in beginsel dezelfde bescherming als de gewone huurder. Maar als uw (onder)verhuurder - die ook huurder is - zelf als huurder de huur opzegt aan de eigenaar ontstaat een andere situatie.
Bent u in die situatie onderhuurder van ónzelfstandige woonruimte dan hebt u jegens de eigenaar (hoofd)verhuurder geen enkele rechtsbescherming. U moet dan vertrekken. Maar bent u onderhuurder van zélfstandige woonruimte dan zet u uw onderhuurcontract voort, maar nu met de hoofdverhuurder als verhuurder.
Deze heeft wel de mogelijkheid om via de rechter beëindiging van het onderhuurcontract te vragen. De gronden waarop dat kan zijn overigens beperkt.
Een medehuurder is iemand die samen met de huurder in de woonruimte woont, zelf geen huurder is, maar dat automatisch wordt zodra de huurder vertrekt. Een medehuurder is tijdens zijn medehuurderschap (mede)aansprakelijk voor de correcte nakoming van de huurovereenkomst door de huurder.
De echtgenoot of geregistreerde partner van de huurder is automatisch medehuurder op grond van de wet. Anderen kunnen aan de verhuurder vragen om hen de status van medehuurder te verlenen. Weigert de verhuurder dat, dan kan de aspirant-medehuurder aan de rechter vragen om het medehuurderschap te verlenen.
Er moet om te beginnen natuurlijk sprake zijn van huur (u krijgt tegen betaling van een huurprijs een bepaalde ruimte in gebruik).
Ten tweede moet u met de verhuurder hebben afgesproken dat de ruimte als woonruimte moet worden gebruikt.
Ten derde moet het gaan om langdurige bewoning (dus geen huur van een vakantiehuisje of hotelkamer). Is aan die voorwaarden voldaan? Dan gelden de wettelijke regels voor huur van woonruimte.
Zelfstandige woonruimte is woonruimte (een heel huis of appartement) waarbij de huurder een eigen opgang heeft en geen voorzieningen zoals wc, badkamer en keuken met anderen hoeft te delen.
Geen eigen opgang? Deelt u de keuken, badkamer en wc met andere huurders? Bent u bijvoorbeeld een kamerbewoner? U huurt dan onzelfstandige woonruimte.
Het verschil is van belang omdat de bescherming van huurders van onzelfstandige woonruimte iets beperkter is.
Dat doen verhuurder en huurder zelf. Het gaat in feite om vraag en aanbod. Maar voor huurprijzen tot 647,53 euro is die vrijheid beperkt. Daarvoor geldt het zogenaamde woningwaarderingsstelsel met een puntensysteem op basis waarvan de redelijke huur kan worden berekend.
Dat is een door de overheid vastgesteld puntensysteem waarmee de redelijke huur kan worden vastgesteld. Dit systeem geldt met name voor ‘lagere' huurprijzen (niet-geliberaliseerde woonruimte).
